سیزدهمین روز از ماه فروردین و شروع بهار را از گذشته‌های دور ایران‌زمین تا اکنون به نام سیزده‌به در می‌شناسند.
در تقویم رسمی ایران این روز را روز طبیعت نام نهاده‌اند و تعطیل رسمی است. برخی اعتقاد دارند که ایرانیان باستان عدد ۱۳ را نحس می‌دانسته‌اند و برای بیرون راندن این نحسی است که به دامان طبیعت پناه می‌برند و در خانه نمی‌مانند اما به قطع می‌توان گفت که برای این ادعا هیچ ادله و سند تاریخی وجود ندارد. هر چند در منابع تاریخی اشاره‌‌ی چندانی به سیزده به در نشده است اما به روز سیزدهم فروردین اشاراتی رفته است.
چندان مهم نیست که ریشه این سنت دیرینه و دلایل اقبال مردم به این جشن در دامان طبیعت چیست آنچه مهم است این است که مردم در این روز به دامان طبیعت می روند و شادی می‌کنند.
شاید بتوان این روز را روزی دانست که مردم می‌توانند توجه بیشتری به طبیعت داشته باشند و در نگهداری و حفظ و پاکیزه نگاه‌داشتن آن بکوشند.
پس از پایان روز سیزدهم فروردین تعطیلات رسمی نوروز در ایران پایان می‌یابد و مردم با نشاط بیشتری به کارهای همیشگی خود می‌پردازند.
سیزده فروردین و یا همان سیزده به در به عنوان یک سنت نیکوی ملی همواره مورد توجه و اقبال مردم بوده است به طوریکه بنیادگرایان مذهبی در ایران بسیار تلاش کردند که به بهانه خرافی‌بودن این مناسبت و عدم تعلقش به اسلام مردم را از برگزاری آن برجذر بدارند اما مردم ایران هر سال این آیین ملی را بیش از گذشته گرامی داشته‌اند.
در این روز جوانان پس از گره زدن سبزه آرزو می‌کنند که سال جدید سال بهتر و پر از شادکامی باشد.
