او در ادامه گفت: «برخی از بارندگیها و سیلابهای سریع هرگز نمیتوانند آب خروجی را جبران کنند، زیرا جایگزینی آب اصلی فرآیندی طولانی است و به همین دلیل است که آب نمیتواند به داخل زمین نفوذ کند و شاهد وقوع سیلاب هستیم. به عبارت دیگر، فضاهای منفذی در اثر خروج آب فرو می ریزند و بازگشایی آنها به انرژی و زمان قابل توجهی نیاز دارد.»
پژمان طهماسبی در پاسخ به این پرسش که چه راهکارهایی برای کشوری مانند ایران وجود دارد گفت که بیشتر آب موجود در ایران در کشاورزی استفاده میشود و این چیزی است که باید روی آن تمرکز بیشتری شود و میتوان از طریق سیستمهای کشاورزی پیشرفته با این معضل مقابله کرد.
طهماسبی افزود: «من معتقدم راهحلهای ممکن برداشت نکردن گسترده آب و همچنینپیشرفتهتر و کارآمدتر کردن سیستمهای آبیاری و پرهیز از کاشت برخی محصولات وابسته به آب مانند برنج و یونجه در مکانهایی است که کمبود آب و خطر فرونشست در آنجا وجود دارد.»
پژوهشگران دانشگاه معادن کلرادو نشان دادهاند که ۶.۳ میلیون کیلومتر مربع از سطح زمین (حدود ۵ درصد از کل مساحت زمین) مستعد میزان فرونشستی است که ممکن است باعث آسیب شود و نیازمند رسیدگی است چرا که حدود ۲ میلیارد نفر (۲۵ درصد جمعیت جهان) را تحت تأثیر قرار میدهد.
در مورد وضعیت بحرانی فرونشست زمین در ایران بارها هشدار داده شده است اما اقدامی در این رابطه صورت نگرفته است.
از جمله مهدی زارع، عضو هیأت علمی پژوهشگاه بینالمللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله در ایران، به تازگی به خبرگزاری رکنا گفت که هفت استان و ۲۰۰ شهر ایران در «وضعیت بحرانی» قرار دارند.
علی بیتالهی، رئیس بخش خطرپذیری مرکز تحقیقات راه و شهرسازی، نیز نرخهای فرونشست در ایران را «سرسامآور» خوانده و گفته است که ایران بعد از هند بالاترین نرخ فرونشست را دارد.
رئیس سازمان نقشهبرداری ایران در دی سال ۱۴۰۲ متوسط نرخ فرونشست کشور را ۱۵ سانتیمتر و «پنج برابر میانگین جهانی» عنوان کرد.