Կլարա Աբգար – كلارا آبكار

آبکاریان (به ارمنی: Կլարա Աբգար) (زاده ۱۲۹۴ خورشیدی در تهران – درگذشته ۱ فروردین ۱۳۷۵ در تهران)، وی نگارگر، مینیاتوریست و تذهیب کار ایرانی ارمنی‌تباربود. کلارا آبکار نخستین زن مینیاتوریست

ایرانی می‌باشد.

«کلارا آبکار هوُانجانی» از خانوادۀ نامی آبکاریان جلفای اصفهان بود. وی در سال 1916 میلادی (1294 شمسی) در تهران به دنیا آمد. در مدرسۀ ارامنۀ «داوتیان» (که بعدها کوشش نامیده شد) به تحصیل پرداخت. از سال 1934 پس از اتمام دورۀ مدرسه یاد شده مدت سه سال در «هنرستان دختران» هنرآموزی کرد و از سال 1938 (1317 شمسی) در «هنرستان عالی هنرهای زیبا» به تحصیل ادامه داد و موفق به اخذ گواهینامه با رتبۀ ممتاز در رشتۀ مینیاتور شد، رتبه‌ئی که تنها افراد معدودی بدان دست می‌یابند.

کلارا آبکار در دوران مدرسه، نقاشی را نزد مارکار قرابگیان (دِو) و هاکوپ وارتانیان می‌آموزد و سپس در هنرستان از محضر استادان مینیاتور هادی تجویدی، علی کریمی و طاهرزادۀ بهزاد توشه بر‌می‌گیرد. وی علاوه بر مینیاتور در تذهیب و گره‌چینی نیز مهارت بدست می‌آورد. او رموز گره‌چینی را از استاد سالخورده حسین کاشی‌تراش آموخته بود.

در سال ۱۳۳۷ ارزش تحصیل در رشته‌های هنرهای زیبا معادل لیسانس شناخته شد و آبکار موفق به اخذ مدرک لیسانس شد. از معروف‌ترین آثار این هنرمند ِ بزرگ می‌توان به «انوشیروان و بزرگ‌مهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، و «تاج پیمان» که نگین‌کاری روی نقره بود اشاره کرد. کلارا آبکار در سال ۱۳۵۶ از خدمات دولتی بازنشسته شد. در سال ۱۳۶۸ این هنرمند از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درجه‌ی استادی در رشته‌ی مینیاتور که معادل دکترای هنری بود اعطا شد.

كلارا هيچ يك از تابلوهايش رانفروخت وآن ها را به همراه خانه اش به ميراث فرهنگى اهدا كرد .چندى بعد به ياد كلارا آبكار موزه ى كوچكى در سعدآباد ساخته شد .