فضا ممکن است به نظر بی بو بیاید، اما اگر می توانستیم با بینی خود آن را حس کنیم، بویی عجیب و گاه ناخوشایند از آن استشمام می کردیم.
مارینا بارسنیا، طراح عطر و دانشجوی دکترای اخترزیست شناسی در لندن، در پروژه ای خلاقانه سعی کرده رایحه های مختلف فضا را بازسازی کند. بارسنیا برای موزه تاریخ طبیعی لندن رایحه هایی از مریخ، مشتری، و دیگر اجرام آسمانی طراحی کرده است. این پروژه نشان می دهد که ترکیبات شیمیایی موجود در جو سیارات، أقمار، و سحابی ها می توانند اطلاعاتی درباره ساختار جهان و امکان حیات در آن ارائه دهند. برای مثال، ترکیبات گوگردی روی سیاره ای به نام HD 189733 b بویی شبیه تخم مرغ گندیده دارند. در تیتان، قمر زحل، بوی بادام تلخ و ماهی گندیده استشمام می شود.
در ابر مولکولی Sagittarius B2، مولکول هایی مانند متانول، اتانول، و گلیکول اتیلن وجود دارد که بویی شبیه ضدیخ دارند. بارسنیا می گوید مشتری، بزرگ ترین سیاره منظومه شمسی، بویی شبیه «بمب بدبو» دارد. لایه ای از یخ آمونیاک شبیه بوی ادرار گربه، ترکیبات آمونیوم سولفید با بوی تخم مرغ گندیده، و مولکول های آلی پیچیده با رایحه ای نفتی و سیرمانند طیف بوهای مشتری را تشکیل می دهند. فضانوردانی مثل هلن شارمن بوی فضا را در ایستگاه فضایی بین المللی نیز احساس کرده اند. آنها بویی شبیه جوشکاری یا گوشت سوخته توصیف کرده اند. یکی از احتمالات برای این رایحه ها وجود اکسیژن اتمی است که هنگام ورود به ایستگاه فضایی با اکسیژن کابین ترکیب می شود و ازن تولید می کند که بویی فلزی دارد.
تلسکوپ جیمز وب نیز اخیراً توانسته با تحلیل نور ستارگان، مولکول هایی چون دی متیل سولفید را در جو سیاره K2-18b شناسایی کند که در زمین توسط فیتوپلانکتون ها تولید می شود. این کشف احتمال وجود حیات در اقیانوس های سیاره را تقویت کرده، هرچند به تحقیقات بیشتری نیاز است. در نهایت، همان طور که شارمن در بازگشت از فضا می گوید، هیچ چیزی جای بوی زمین را نمی گیرد. ترکیب عطر گیاهان خردشده زیر فضاپیما در دشت های قزاقستان یادآور این حقیقت است که با وجود شگفتی های کیهانی، دل نشین ترین رایحه ها همچنان متعلق به خانه خودمان زمین است.