مرحوم ابراهیم پورداود دست به کاری بزرگ زد و با صرف سالهایی از عمر خود، اوستا را به فارسی روان و قابل فهم امروز درآورد.
در واقع اگر ایرانیان اکنون می توانند اوستا را بخوانند مدیون زحمات ایشان است. او را می توان پدر ایران شناسی و زبان شناسی باستانی ایران نامید و بالاترین نشان علمی دولت هند و آلمان را دریافت کرد.
زرتشتیان چنان به او ارادت داشتند که در زمان حیاتش او را به مزدیسنا (مراسم مذهبی که فقط خود زرتشتیان مجاز به شرکت هستند) دعوت می کردند و وقتی در سال ۱۳۴۷ فوت کرد پیشنهاد کردند در قبرستان زرتشتیان دفن شود که خانواده او نپذیرفتند و او به شیوه اسلامی در سبزه میدان رشت جایی که متولد شده بود دفن گردید. روحش شاد.
