دروازه دولاب یکی از چهار دروازه قدیمی تهران است که هم زمان با پایتخت شدن این شهر پر و بال گرفت.محله دولاب خاکی حاصل خیز داشت و دارای زمین های کشاورزی بسیار و صیفی کاری در آن رواج داشت. عطر و طعم خیارهای دولاب زبانزد است.

دولاب، نام یکی از روستاهای بسیار قدیمی منطقه ری واقع نزدیک تهران بوده که در جنوب شرقی این شهر قرار داشته‌است. ده دولاب، بعد از به قدرت رسیدن آغا محمدخان قاجار و انتخاب تهران به عنوان پایتخت ایران، به صورت یکی از روستاهای تهران درآمد. در اوایل عهد قاجاریه، محل این ده، خارج از برج و بارویی که در عهد شاه طهماسب صفوی برای تهران بنا شده بود، قرار داشت. بر اساس نوشته مجدالدین در کتاب زینت‌المجالس، یکی از چهار دروازه موجود در حصار طهماسبی، دروازه دولاب بوده و بواسطه مجاورت با ده دولاب بدین نام خوانده می‌شده‌است. وجود این دروازه در حصار صفوی همچنین بر قدمت این دروازه دلالت دارد.

ظاهراً زمین‌های مجاور دروازه دولاب، جزو زمین‌های کشاورزی تهران بوده‌اند و از این زمین‌ها بیشتر جهت صیفی‌کاری و کشت تره‌بار مصرفی مردم تهران استفاده می‌شد. عطر و طمع خیار دولاب از زمان های دور زبانزد است

دولاب چرخ چوبی با ریسمان و دلو است که به وسیله آن از چاه آب می‌کشند. براساس روایات موجود در این محله چاه هایی وجود داشته که با ظرف های فلزی از آنها آب بیرون می کشیدند.