با شنیدن نام ونیز احتمالا یاد قایق‌هایی در دل شهر می‌افتید، شهری که در خیابان‌هایش آب جاری است و در واقع شهری شناور بر روی آب به شمار می‌رود. در ایران هم روستایی داریم که شاید کمتر کسی نام آن را شنیده باشد، روستایی که آب از وسطش می‌گذرد و مردم در آن با قایق عبور و مرور می‌کنند. رفت و آمد در این روستا شما را به یاد رفت و آمد در ونیز می‌اندازد.
تالاب شادگان یک تالاب بین‌المللی است که عمده آب خود را از رودخانه جراحی تامین می‌کند و در میان روستای صراخیه (سراخیه) و رگبه جریان دارد.
معماری روستای صراخیه بسیار جالب توجه است و می‌توان گفت نمونه‌های آن را در جهان کمتر می‌توان یافت. خانه‌ها در روستای صراخیه با خشت، گل و نی ساخته شده است. روستایی که ۹۰ خانوار دارد و اهالی روستا به زبان عربی سخن می‌گویند، لباس محلی؛ یعنی رداهایی بلند و ساده به تن می‌کنند و روزی خود را از تالاب به به دست می‌آورند. شغل بیشتر مردم صراخیه پرورش گاومیش و گله‌های غاز و ماهیگیری بوده و زندگی‌شان به حیات تالاب وابسته است.
تنها وسیله رفت و آمد در صراخیه، قایق یا بلم است و همین دلیل سبب شده تا این روستا را با نام ونیز ایران بشناسند.
