نمایشگاه «پلی میان شما و همه چیز»؛ آثار ۱۴ هنرمند زن ایرانی در نیویورک

neshat

نمایشگاه «پلی میان شما و همه چیز»؛ آثار ۱۴ هنرمند زن ایرانی در نیویورک

شیرین نشاط، هنرمند برجسته، شامگاه جمعه ۸ نوامبر میزبان صدها هنردوست نیویورکی بود که برای دیدن آثار ۱۴ هنرمند زن ایرانی از نسل‌های مختلف در نمایشگاه «پلی میان شما و همه چیز» راهروهای گالری «۹ های‌لاین» شهر نیویورک را انباشته بودند.

این نمایشگاه در محله «چلسی»، محل تمرکز ده‌ها گالری‌ معتبر نقاشی، به نفع موسسه «کمپین حقوق بشر در ایران» ترتیب یافته بود که از درآمد حراج اینترنتی تابلوها، برای حمایت از آزادی خلاقیت و بیان در ایران، استفاده خواهد کرد.

خانم نشاط در مصاحبه با بخش فارسی صدای آمریکا، معیار گزینش این هنرمندان اغلب خارج‎‌نشین را اشتراک تجربه‌های زندگی آنها می‌داند که مانند خود او با مسائلی مثل مهاجرت، تنهایی، و دوری از خانواده در سرزمین بیگانه روبرو بوده‌اند، و از این نظر، کار آنها با هنرمندانی که در داخل کشور با مخاطب آشنا و یکپارچه روبرو هستند، متفاوت است.

خانم نشاط می‌گوید: «این مجموعه به ما نشان می دهد که چطور مسائل زندگی روزمره و مسائل سیاسی و اجتماعی و احساساتی هر هنرمند روی کار او تاثیر گذاشته، همانطور که فکر می کنم در کارهای من این مسائل خیلی بزرگ بودند.»

در این نمایشگاه کار هنرمندان باسابقه در کنار نسل جوان‌تر عرضه شده بود.

شیوا احمدی، که از نقش‌های آشنای ایرانی، مثل مینیاتور، منظره‌های هولناک و خونینی از آزار و اجحاف به وجود می‌آورد، و پرستو فروهر، که از خطوط ساده و نقش‌های کارتون مانند، تصاویری از حبس و شکنجه می‌سازد، یا بهار سبزواری، که کولاژهایی از عکس و نقاشی خلق می‌کند، برای تماشاگران هنر در نیویورک، آشنا هستند. در حالی که برخی دیگر، مانند نازنین نوروزی، که با دستکاری قاب‌های فیلم‌های قدیمی، در خیال و خاطره مرور می‌کند، به تازگی به عرصه هنر حرفه‌ای روی آورده‌اند. خانم هادیه شفیعی، هنرمند مقیم بروکلین، تصاویر ساده ولی گیرایی از تکرار واژه عشق در چارچوب‌های هندسی خلق می‌کند.

آثار این هنرمندان روی دیوارهای نمایشگاه به صورت درهم و بدون برچسب اسم و مشخصات، کنار هم قرار گرفته‌اند.

خانم نشاط در باره شیوه‌ای که برای عرضه آثار برگزیده به صدای آمریکا می‌گوید: «همه این کار ها با هم، یک مجموعه است، برخلاف گالری‌ها و موزه‌ها، هنرمندها را از هم جدا نکرده‌ایم. قصد این بود که یک نوع کولاژ باشد، که هم هویت هر هنرمند در آن مشخص باشد هم اینکه مشخص نباشد. آنها با همدیگر یک مجموعه، یا یک موج را نشان می‌دهند.»

Translate »